Funny kind of yellow

Uczycie się włoskiego, wybieracie się na wakacje do słonecznej Italii, interesują Was ciekawostki językowe lub może po prostu chcecie przeczytać coś lekkiego i przyjemnego? Jeśli tak, ten post jest dla Was, bo dziś piszę o kilku najzabawniejszych włoskich słowach i o początkach mojego zmagania się z językiem włoskim!

Musicie wiedzieć, że mój romans z językiem ITALIANO zaczął się z pewnym opóźnieniem w stosunku do romansu z moim przyszłym mężem ITALIANO – L., bowiem najpierw z L. rozmawialiśmy w języku lenguidż, czyli po angielsku… lub prawie. I właściwą naukę włoskiego zaczęłam dopiero po osiedleniu się na stałe we Włoszech, kiedy wzięły mnie w obroty teściowa i ciotki, tudzież znajomi L. oraz dopomogła telewizja, wszechobecna na spotkaniach rodzinnych, towarzyskich, w barach, restauracjach, a wreszcie i naszym domu (traktowałam TV, jako element dydaktyczno – rozrywkowy). Podręczniki miałam, ale ograniczyłam korzystanie z nich do minimum, za to kupiłam sobie kilka książek i chyba był to niezły wybór. Słuchałam oczywiście radia i włoskiej muzyki. I, to nie nowość, ale w 100 % potwierdzam, że takie bombardowanie językiem ze wszystkich stron i bez możliwości obrony jest najskuteczniejszą metodą nauki. Rezultat był taki, że po 2-3 miesiącach pobytu we Włoszech już całkiem nieźle radziłam sobie w rozmowach. Oczywiście uczę się do dzisiaj i czasami zaskakuje mnie, że nawet teraz, po 16 latach w ojczyźnie makaronu nie znam jakiegoś słowa, ale są to zazwyczaj terminy rzadziej używane, lub specjalistyczne. Kolejnym etapem intensywnej nauki, kiedy podciągnęłam się z gramatyki było pomaganie w odrabianiu lekcji dzieciom (zupełnie niczym Solejukowa z serialu Ranczo) – gorąco polecam, duża skuteczność!

Ale do rzeczy, miało być o słówkach. Kiedy jeszcze na początku znajomości z L.  próbowaliśmy się jakoś dogadać, mimo tego, że tak naprawdę nie mówiliśmy wspólnym językiem (mój angielski stał nieźle, ale jego pozostawiał wiele do życzenia i właściwie przez pierwsze kilka miesięcy, zamiast uczyć się włoskiego, ćwiczyłam L. w angielskim).

Choć może jestem niesprawiedliwa? W naszych rozmowach po angielsku, co chwilę pojawiały się takie kwiatki, jak np. „porca miseria!”( czyt. porka mizeria, to takie przekleństwo, jak „cholera jasna”, które nie ma nic wspólnego z ogórkami, dosłownie znaczy tyle, co świńska bieda czy coś w tym rodzaju). W ogóle „porca…” może być wszystko, od „porca paletta”(„dziecięce” przekleństwo = paletta to szufelka) do „porca puttana” (wulgarne – puttana znaczy ku**a).

Kiedy L. bardzo się czymś dziwił, lub uznawał coś za absolutnie niemożliwe, zapominał o oficjalnym języku naszej komunikacji i wykrzykiwał „matematicamente impossibile!” (dosł. matematycznie niemożliwe) – zawsze niezmiernie mnie to bawiło.

O kolejnym słówku pisałam już w opowiadaniu, które ukazało się w książce Świat według Polki: „telecomando” – to niezmiernie „kosmiczno – technologiczno – militarne” słowo, kojarzyło mi się oczywiście z komandosem, bo przecież „…comando”, a okazało się, że chodzi o zwykłego pilota do TV.

Jednym polskim słowem to ja zaskoczyłam mojego Włocha, chodzi mianowicie o pupę 🙂 Bowiem pupa po włosku, to lalka, kukiełka lub dziewczynka, a w rodzaju męskim –  pupazzo, np. pupazzo di neve (dosł. kukła ze śniegu) to bałwan.

Z kolei nasza dziewczyna to także panna, podczas gdy panna po włosku to śmietana! Natomiast z panną – znakiem zodiaku skojarzyła mi się pewna historia, również z początków mojej włoskiej przygody. Otóż na przyjęciu rodzinnym, jednym z gości była 17- letnia wówczas narzeczona mojego szwagra. Byli parą dopiero kilka miesięcy, a ona już kilka razy nocowała u niego, co spotykało się raczej z ogólną dezaprobatą. Rozmowa zeszła na znaki zodiaku, a ponieważ pamiętałam, że dziewczyna niedawno obchodziła urodziny, spytałam zupełnie niewinnie czy jest „panną” – niestety włoska panna to „vergine”, czyli dosłownie „dziewica”! Pytanie zabrzmiało więc bardzo bezpośrednio: „jesteś dziewicą?”. Wyobrażacie sobie ogólną konsternacje przy stole??? Na szczęście po chwili grozy wszyscy wybuchli śmiechem, tylko biedna „panna” zrobiła się czerwona jak burak (w przeciwieństwie do białej śmietany).

Inna zabawna historia wiąże się z płytą grupy Brathanki „Ano!”, która robiła furorę w 2001 roku. Mój L. i dwaj jego koledzy, z którymi przyjechał po raz pierwszy do Polski, kiedy się poznaliśmy bardzo polubili skoczną muzykę Brathanków, chętnie puszczaną w krakowskich klubach, do tego stopnia, że koniecznie chcieli kupić płytę. Kiedy wybraliśmy się do sklepu muzycznego i zobaczyli okładkę płyty, nie wiedzieć czemu parsknęli gromkim śmiechem. Potem okazało się, że i tutaj język włoski i polski, a właściwie czeski stroją sobie żarty, bo „ano” po włosku to niestety… odbyt!  Słowo „ano” łatwo też pomylić ze słowem „anno”, które oznacza rok. Największy problem mają z tym pierwszoklasiści, którzy muszą codziennie pisać daty w zeszytach, pamiętam w zeszytach moich synów nie raz czytałam np. „ano 2011”.

Jeśli chcecie przeczytać więcej zabawnych historyjek językowych zajrzyjcie do artykułu Curva, ten kłopotliwy zakręt, a najlepiej do opowiadania „Parole, parole” w książce Świat według Polki, wydanej przez Klub Polki na Obczyźnie, którą polecam w całości, nie zawiedziecie się!